بانو!

دستانت بوی نجابت می گیرند،

وقتی

در انبوه نگاه نامحرمان،

مرتب میکنی "چادرت" را . . .

"سیاهِ ساده سنگینت را . . ."

 ﺑﯿﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﮕﻮ...

ﭼﻨﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﺳﺎﺩﻩ
ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ...
ﺁﺭﺍﻣﻢ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ...
ﺑﯿﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﻨﻮﯾﺲ 
ﺧﻮﺍﻫﺮ، ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ، ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ " ﻭﺍﻭ " ﺑﻨﻮﯾﺲ!
ﺗﺮﺱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ " ﻁ/ﺕ " ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺑﻨﻮﯾﺲ!
ﻭ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺗﮑﺎﻥ
ﻧﻤﯽﺧﻮﺭﺩ!
ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ!
ﮐﻪ ﭼﺮﺥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺗﻮ
ﻧﻤﯽ ﺍﯾﺴﺘﺪ...
ﺍﺻﻼ ﺑﯿﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻋﻠﯽ ﭼﭗ ﺑﺰﻥ!
ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﻋﻠﯽ ﭼﭗ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻥ!
ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭ ﺳﻮﺕ ﺑﺰﻥ!
ﻧﮕﻮ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺑﺎﺧﺘﻢ ﺗﻌﻄﯿﻞ !
ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﺯﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ !
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻫﺎ...
ﺍﯾﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻫﺎ
ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ!
ﺧﻄﺮ ﮐﻦ ﺑﯽ ﭘﺮﻭﺍ
ﺳﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺯﻧﺪﮔﯽ!
ﮐﺎﺭﺕ، ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﺕ، ﺟﺎﻧﺖ ﺣﺘﯽ، ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﮐﻪ ﭼﻪ؟
ﮐﻪ ﺧﻂ ﻧﯿﻔﺘﺪ ﺭﻭﯼ ﺷﯿﺸﻪ ﺩﻟﺖ!
ﺑﯿﺎ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﯽ ﻫﺪﻑ، ﺑﯽ ﻧﻘﺸﻪ
ﺑﯽ ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﻔﺖ
ﺑﯽﺗﻮﺷﻪ ﺣﺘﯽ، ﺑﺮﻭ ﺑﺒﺎﺯ !
ﻧﺘﺮﺱ، ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻦ، ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺗﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ!
ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻋﺎﺩﺕ ﺷﻮﺩ
ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺟﺰﯾﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯿﺴﺖ...

 هیچ چیز بیشتر و بدتر از این...

مغز استخون آدمو نمیسوزونه که...
اطرافیانت بهت بگن:
اگــــه دوستت داشت نـــمیرفــت ...
.
.
.
ادامه در ادامه مطالب...